Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat autistisch is en daarom extreem depressief is.
Ik ben als een normaal meisje geboren in een grote stad. Sinds mijn geboorte zagen mensen dat ik anders was, maar ze konden hun vinger er niet op leggen. Ik kwam niets tekort in mijn leven: ik had mijn ouders, een broer, familie en alles wat een mijn hartje begeerde. Ik had een gelukkige babytijd totdat ik naar school ging. De leerkrachten merkten dat ik anders was op bepaalde vlakken. De leerkrachten stelden voor dat ik naar een kinderpsycholoog ging.
Toen wij daar langs gingen zag ze direct bij ik dat een zware vorm had van autisme had, de dokter zij dat ik waarschijnlijk nooit ging praten en lopen. Ze vertelde dat ik zal denken als een vijfjarige en dat ik in een rolstoel terecht zal komen omdat ik waarschijnlijk niet kon lopen. Mijn ouders kregen veel hulp van psychologen, ergotherapeuten en andere hulpverleners zodat ik toch een normaal leven kon leiden. Ik ging naar het bijzonder onderwijs voor mensen met een beperking, die extra aandacht nodig hebben. Sinds ik op die school kwam ging langzaam alles fout, leerlingen begonnen mij raar te vinden. Niemand in de school mocht mij. Ik weet niet waarom, misschien omdat ik anders ben?
Ik heb mij er nooit iets van aangetrokken tot het moment in het laatste jaar van de basisschool. Leerlingen begonnen mij echt te pesten, zo erg dat ik er onzeker van werd. Ik begon mezelf uit te hongeren totdat ik mager was, ik dacht dat mensen mij dan zouden mogen. Ik ging ook naar een andere school omdat ik al bijna dertien werd. Daar ging alles goed, maar ik bleef mezelf uithongeren. Totdat onverwachts mijn lichaam het begaf van al dat uithongeren. Mijn lichaam was heel zwak en ik raakte helemaal uitgeput, ik voelde mijn lichaam niet goed meer aan. De school liet mij opnemen om te genezen, ik bleef de hele zomer in de kliniek. Toen ik daar wegging was ik nog altijd onzeker en ongelukkig.
Alles ging goed tot op een bepaald moment weer mijn depressiviteit naar boven kwam. Ik barstte uit van ongelukkigheid en reageerde dat op iedereen af. Daardoor werd de klas boos op mij, de school ook. Ze begonnen mij weg te pesten, deze ruzie heeft wel twee jaar geduurd. Ik ging naar een andere school, maar werd niet beter. Ik voelde me nog altijd ongelukkig omdat ik me gewoon niet op mijn plek voelde. Ik heb vijf keer in drie jaar tijd in psychiatrie gezeten omdat ik mij eenzaam voelde en niet thuis voelde in deze wereld. Ik ben altijd anders geweest dan de pubers in mijn omgeving.
Jarenlang van mijn zevende tot mijn achttiende (nu in het heden) mogen veel mensen mij niet. Is dit omdat ik anders ben? Of gewoon omdat ik veel fouten maakte? Ik zit vaak met gedachten om zelfmoord te plegen, ik heb dit nu al zeven keer overwogen. Gewoon omdat ik niet in deze wereld hoor, ik toch veel anders ben dan de mensen die ik ken. Je moet er altijd bij horen als je gewoon anders bent kijken mensen op je neer.
Nu zit ik terug in de psychiatrie, maar voel mij nog altijd niet thuis in deze wereld. Ik hoop dat de toekomst mooi voor mij is, maar ik heb het gevoel van niet…
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal’.
Beeld: iStock
