Blaasontsteking

“Het begon allemaal in 2005, ik had een hevige pijn in mijn onderbuik en brandende pijn bij mijn vagina. Ook het plassen ging pijnlijk en moeilijk. Ik ben hiermee naar de dokter gegaan en nadat hij mijn urine gecontroleerd had zei hij dat ik een blaasontsteking had. Zo kreeg ik antibiotica mee naar huis.

Ik had iedere dag van de twee weken durende kuur nog elke dag pijn, met het idee dat de pillen niet hadden gewerkt. Toen de kuur voorbij was moest ik er volgens de dokter vanaf zijn. Ik merkte dat dit niet het geval was en besloot de huisarts te bellen. Je krijgt altijd eerst de assistente aan de telefoon. Na mijn verhaal gedaan te hebben, kreeg ik te horen dat ik het maar even moest aankijken. Dit vertelde ze een aantal keer, iedere keer weer als ik belde.

Ik heb daarna enkele maanden met pijn gelopen, bang de dokter te bellen aangezien ze mij het idee gaven dat ik me aanstelde. Het deed pijn en ik wist gewoon niet wat ik er tegen moest doen. Ik begon te zoeken op het internet naar symptomen van een blaasontsteking. Zo vond ik ook een aantal tips waardoor het snel zou moeten verdwijnen. Zoals het hele bekende verhaal over cranberry’s en veel water drinken. Na dit gelezen te hebben ben ik begonnen met drie liter water per dag te drinken en minstens vier cranberry vitamine pillen te nemen.

Afspraken bij huisarts

Na een jaar was de pijn nog steeds niet verdwenen… De assistente bleef maar herhalen dat ik het moest aan kijken. Ik kreeg het idee dat dokters me niet wilde helpen. Uiteindelijk belde mijn vader naar de huisarts om namens mij een afspraak te maken en dat lukte. Opnieuw kreeg ik hetzelfde verhaal, urine controle met het resultaat: blaasontsteking. ‘Je moet elke dag 2 liter water drinken en deze kuur volledig afmaken dan moet het echt weg zijn.’ garandeerde de dokter mij.

Opnieuw deed ik precies wat de dokter zei en alweer zonder resultaat. Ik dronk precies genoeg water en nam alle pillen netjes op tijd. De hel begon gewoon weer opnieuw. Na bijna anderhalf jaar weer in hetzelfde schuitje gezeten te hebben ben ik kwaad naar de praktijk gegaan en schreeuwde daar alles bij elkaar. Mensen in de wachtkamer keken verschrikt op door mijn binnenkomst. De assistente dwong mij om mee te lopen naar achteren. Dit vertikte ik, want iedereen moest horen hoe slecht ze me behandelde. Na mijn uitbarsting van woede kwam de huisarts naar buiten en gaf mij een nieuwe afspraak en moest ik de volgende morgen terugkomen. Opnieuw werd mijn urine gecontroleerd, echter kreeg ik nu een andere kuur, een veel zwaardere.

Het werkte weer niet, het maakte me heel zwak en het zoog alle energie uit me. Ik kreeg koorts en kon mijn voedsel niet meer binnen houden. Mijn moeder belde in wanhoop de huisarts en ze kreeg te horen dat ik door moest gaan met de kuur. Twee zieke weken later was ik er nog steeds niet vanaf. Uiteindelijk gaf mijn huisarts het op en moest ik zoveel mogelijk water drinken en cranberry’s eten om er vanaf te komen.

Interstitiële Cystitis

Ik was gebroken bij het horen van dit nieuws, zou het echt niet weg gaan? Een huisarts die me niet verder kan helpen? Vijf jaar later, in 2010, besloot ik opnieuw naar de huisarts te gaan. Dit was een andere huisarts en deze schrok ervan dat ik al vijf jaar lang rondliep met pijn.

Deze dokter maakte een afspraak bij het ziekenhuis voor mij waar ik een kijk onderzoek moest ondergaan. Dat was een regelrechte hel! Ze gaan met een camera je plasbuisje door om zo in je blaas te komen en dat deed echt heel veel pijn. Toen ze in mijn blaas waren pompten ze hem vol met lucht en daarna met water. Ik kon zelf meekijken op een schermpje naast mij. Ik wist dat er iets niet goed was.

Na het onderzoek moest ik plaatsnemen in een wachtruimte. Nadat de dokter voor me terugkwam vertelde ze mij het slechte nieuws: ‘Je heb Interstitiële Cystitis, ook wel IC of het blaaspijnsyndroom genoemd.’ Hier had ik nog nooit van gehoord…

Zeldzame aandoening

Ze legde mij uit dat het een zeldzame aandoening is waar op dit moment nog geen medicijn voor is. Het betekent dat je blaas kapot is, gescheurd. Ik kreeg ook te horen dat ik zeer waarschijnlijk voor altijd pijn zou hebben, net als bij een blaasontsteking. Ze vertelde dat ik ook pijn zou hebben bij het vrijen.

Het is te verhelpen met een operatie, dit doen ze door een stukje van je darmen weg te halen en hier een nieuwe blaas van te maken. Het geeft alleen geen garantie of de operatie wel slaagt.

Iedere keer als ik een openbare ruimte binnen, zoek ik gelijk waar de wc’s zijn, zodat ik ieder moment naar de wc kan gaan. Het heeft me een negatief zelfbeeld gegeven. Mensen in mijn omgeving, zowel op school als in mijn vriendenkring, dachten dat ik me aanstelde. Dat kwam doordat de medicijnen dus niet werkten. Je begint aan jezelf te twijfelen, omdat je door niemand serieus genomen wordt.

Ik probeer ermee te leven. Ik eet bijvoorbeeld geen chocolade of drink nooit meer koffie, dit verergert de pijn alleen maar. Toch heb ik er vrede meegekregen. Vrede met mijn aandoening, maar ook met de huisarts en mijn ouders die me niet altijd geloofden.”