‘Ik wist dat het helemaal fout zat’

“12 mei 2010. Het begon voor mij als een gewone schooldag. Ik was veertien jaar en mijn vader zou die dag terugkomen uit Zuid-Afrika. Hij had daar zijn zusje bezocht die op het landgoed van mijn opa en oma woonde. Hij was daar nog nooit geweest en alle verhalen die ik van hem hoorde over de telefoon waren zo leuk dat hij beloofde de volgende keer samen te gaan. Op de fiets naar school vertelde ik aan een vriendin dat mijn vader die dag terug zou komen en hoe blij ik daarmee was, niet wetende wat er twee uur daarvoor was gebeurd.

Om 5 voor 12 zat ik in de les economie. Ik werd door de receptioniste van school uit de klas gehaald met de vraag of ik een goede vriendin wilde meenemen. Als je zoiets wordt gevraagd weet je dat het niet goed zit en ik wist eigenlijk ook meteen dat het om mijn vader ging. De weg door de gangen naar mijn decaan leken oneindig. Ik bleef vragen wat er aan de hand was, maar de receptioniste wilde niks zeggen. Eenmaal bij mijn decaan aangekomen werd mij verteld dat er een kans was dat mijn vader in het vliegtuig zat dat om zes uur ‘s ochtends in Tripoli was neergestort. Het was toen niet bekend of er overlevenden waren. Ik raakte in paniek en wilde het niet geloven. Zoiets overkomt mijn familie niet! Samen met mijn decaan hebben we de vlucht gecheckt, maar echt wijzer werden we er niet van. Toen mijn opa en oom me op kwamen halen van school, wist ik dat het helemaal fout zat.

Dankbaar

We reden naar het huis van mijn opa en oma, waar inmiddels de hele familie al was. Toen ik mijn moeder zag, ben ik op haar afgerend en hebben we samen moeten huilen, ook al was er toen nog niks bekend. Ik had mijn beste vriendinnen gebeld en die zijn meteen naar mijn opa en oma gekomen. Ik ben hen daar nog steeds heel dankbaar voor. Ik had inmiddels al negen uur niks meer gegeten van de stress. Toen ik dat wel deed, werd ik daar alleen maar zieker van en kwam het er net zo snel weer uit. Vanaf vier uur in de nacht weet ik niet meer wat ik heb gedaan. Ik heb thuis geslapen dat weet ik wel, maar hoe ik thuis ben gekomen, of ik wakker heb gelegen en of er nog mensen bij ons thuis zijn geweest die dag weet ik niet meer.

Toen mijn vader op de passagierslijst bleek te staan, ging het heel snel. Mijn vader werd geïdentificeerd, hij kwam naar Nederland, en voor we het wisten was de crematie.

Bijeenkomsten van nabestaanden

In de tussentijd waren er veel bijeenkomsten van nabestaanden. Mijn moeder is naar elke geweest. Ik maar naar eentje. Ik heb daar de koningin mogen ontmoeten en dat was desondanks alles toch wel een hele eer. In die tijd deed ik heel veel leuke dingen met vriendinnen, zoals winkelen of naar het strand gaan. Ze hebben me heel erg in die tijd gesteund om wat afleiding te hebben. Ik ben ze daar erg dankbaar voor. Zelf heb ik niet meer in de kist gekeken toen hij weer thuis was. Ik wilde hem herinneren zoals ik hem als laatst heb gezien. Vrolijk, blij, en als mijn papa.

Inmiddels zijn we twee jaar verder en het gaat goed met mijn moeder, mijn broertje en mij. Ik dacht altijd dat als een van mijn ouders zou sterven dat ik er kapot van zou zijn en mijn bed niet meer uit zou willen.

Heel raar, maar op de avond van 12 mei 2010 heb ik zelfs moeten lachen aan de telefoon met een vriendin. Op dat moment voel je je heel schuldig, ik vond dat ik verdrietig hoorde te zijn en tranen met tuiten moest huilen. Achteraf ben ik blij dat ik de draad zo snel weer heb opgepakt. Mensen gaan je na zo’n gebeurtenis als een heel zielig meisje behandelen. Als ”Het meisje met de dode vader”. Ik snap het wel, ik zou hetzelfde hebben gedaan. Maar ik vind mezelf helemaal niet zielig, ik heb alleen geen vader meer. Maar soms komt het er in een keer allemaal uit.”