Heftige weeën

Ik was 20 weken zwanger van mijn tweeling, nooit ergens last van gehad, niet ziek of misselijk. Ook met mijn zoon en dochter was niks mis. Tot op een zaterdag, de dag dat alles veranderde. ‘s Nachts verloor ik een klein beetje bloed, en had ik buikpijn. Ik snelde naar het ziekenhuis, waar ik een echo kreeg. Niks aan de hand zeiden ze. Er werd een inwendige echo gemaakt en kwamen tot de conclusie dat ik al twee centimeter ontsluiting had. Alle alarmbellen gingen rinkelen! Ik werd gelijk naar de verloskamers gereden, waar er wat testen werden gedaan. Ik werd gelijk aan het infuus gelegd en kreeg weeënremmers toegediend.

Ik werd naar de afdeling gereden, het werd me al vrij snel duidelijk gemaakt dat dit geen goede zaak was en dat mijn kinderen het waarschijnlijk niet zouden redden. Tenzij de weeënremmers zouden gaan helpen en mijn lichaam daarna gewoon rustig zou blijven. Helaas was dat niet het geval. Ik kreeg zulke heftige weeën en had last van bloedverlies, er werd nu echt serieus gevreesd en die weeën werden alleen maar erger en erger.

Pijnlijke beslissing

Ik had zo’n ontzettende pijn! Ik kreeg een morfinespuit, maar het mocht niet baten. Gelijk daarna kreeg ik een ruggenprik. Ik lag inmiddels weer op de afdeling en er werd een echo gemaakt. Mijn dochter was inmiddels al helemaal ingedaald, ze kon er ieder moment uitkomen. Vanaf dat moment was duidelijk dat mijn dochter het niet zou gaan halen. Ze gingen er alles aan doen om mijn zoon wel te redden. Want hoe ze ook lagen, ze waren rond aan het zwemmen, trappelen en met elkaar aan het spelen. Als mijn dochter geboren zou worden zouden ze direct haar navelstreng afknippen, zodat mijn zoon wel kon blijven leven. Het was een pijnlijke beslissing. ‘s Middags werd mijn dochter gehaald en ik kon niet stoppen met huilen.

Geen overlevingskans

Mijn kinderen zouden met slechts 20 weken geen overlevingskans hebben. Ik heb gebeden, gesmeekt. Waarom mijn kinderen? ‘s Nachts werd ik wakker omdat ik iets uit me voelde vallen en ja hoor. Mijn dochter Jenaira Maya was geboren. Ik moest schreeuwen en huilen. De gynaecoloog kwam naar me toe en zei, sorry Keisha, we hebben slecht nieuws voor je. Ook mijn zoon zou het niet gaan halen. Ik zou die avond twee kinderen verliezen. Ik moest persen, mijn ouders hielden mijn handen vast. En mijn zoon, Jasairo Sisinio werd geboren.

Allebei mijn kinderen zijn gestorven in het geboortekanaal. Mijn kinderen hebben er dus niks van gemerkt en hebben tot op het laatste moment samen gespeeld, springlevend in mijn buik. Mijn kinderen werden gelijk in een dekentje gewikkeld en mochten bij mij. Het waren prachtige kindjes, engeltjes. Echte baby’s, met alles erop en eraan. Geen enkele moeder moet dit meemaken, ik mis mijn kindjes nog ieder moment van de dag.