Geheimzinnig

Sara: “Toen ik voor het eerst smoorverliefd werd op mijn vriend, leek onze relatie een soort liefdeslied zonder valse noten. Maar naarmate de dagen in maanden veranderden, ontdekte ik dat er één mysterieus element was dat me nieuwsgierig maakte: zijn familie. Zijn ouders, broers, en zussen leken wel spoken, altijd aanwezig maar zelden tevoorschijn komend. Het was als een puzzel waarvan ik de ontbrekende stukjes niet kon vinden, en dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid enorm. Waarom was het, na al die tijd, nog steeds niet gelukt om deze mysterieuze figuren te ontmoeten? Ik begon me af te vragen welke verhalen er schuilgingen achter deze onzichtbare aanwezigheid en waarom zij als schaduwen door mijn gedachten dwaalden. Het werd een intrigerend raadsel waarvan ik stiekem hoopte dat het met de tijd zou worden ontrafeld..”

‘Je krijgt de groetjes’

“Natuurlijk heb ik niet stilgezeten in mijn nieuwsgierigheid. Ik deed een poging om mijn vriend ertoe te bewegen dat ik zijn familie ontmoette, maar hij wuifde het lachend weg met een ogenschijnlijk eenvoudige verklaring: ‘Oh, ze zijn nogal verlegen.’ Verlegen? Dat kon ik nog begrijpen toen we net een relatie hadden, we waren immers beiden achttien toen we begonnen met daten. Maar na drie jaar? Dat moet een record zijn, dacht ik bij mezelf. Langzaam sloop er twijfel binnen. Bestonden ze eigenlijk wel, of was ik onbewust onderdeel van een geavanceerd sociaal experiment? Hier zit ik dan, drie jaar verder, nog steeds tastend in het duister over de identiteit van mijn schoonfamilie.

Met elke naderende vakantie komt de onvermijdelijke vraag waarom ik mijn schoonouders niet meebreng naar familiebijeenkomsten. ‘Oh, ze hebben andere plannen’, mompel ik dan, terwijl ik me afvraag welke andere dimensie die mysterieuze ‘andere plannen’ behelst. Mijn vriend lijkt zich er niet druk om te maken en doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Oh, mijn moeder stuurde je haar groeten,’ zegt hij met een glimlach, alsof het de meest alledaagse mededeling is. Ik lach op commando mee, maar diep van binnen verlang ik naar het moment waarop ik eindelijk kan zeggen: ‘Oh ja, jouw moeder en ik hebben samen geluncht.’ Pfff.”

Onzekerheid

De voortdurende afwezigheid van een ontmoeting met mijn vriend zijn ouders heeft geleid tot een groeiende onzekerheid die zich langzaam in mijn gedachten nestelt. Telkens wanneer ik voorstel om ze eindelijk te ontmoeten, wijst mijn vriend het idee luchtig af.  Maar na drie jaar begint zijn uitleg over ‘verlegenheid’ zijn geloofwaardigheid te verliezen, en ik kan de twijfel niet negeren. Vraagt hij zich af wat zij van mij zullen vinden? Zou het kunnen dat hij zich voor mij schaamt? Ik tast in het duister over zijn beweegredenen en worstel met de vraag hoe ik deze onzekerheid kan delen zonder hem te kwetsen. Hoe breng ik over dat ik dit niet als ‘verlegenheid’ zie, maar eerder als een gebrek aan bevestiging van de serieusheid van onze relatie?”

Wat zou jij doen in de situatie van Sara? Is het normaal dat ze zich zorgen maakt om het feit dat ze haar schoonouders nog niet heeft ontmoet na drie jaar? Laat het weten in de reacties! Als je ook ergens mee zit, of iets hebt meegemaakt dat je graag kwijt wil, deel dan je verhaal anoniem met de Girlscene redactie en vraag advies aan de Girlscene community!